MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 7
„Gdy się uzdrowię to już nigdy….”
– nie będę mieć dołów
– nic mnie nie będzie ruszało
– nie trafię już na tzw. toksyczne osoby
– nie zachowam się jak dziecko
– nie popełnię błędu

Dlaczego to są mrzonki-mrożonki? Bo są niemożliwe do zrealizowania i zamrażają nas w ogromnej presji wobec samych siebie. Stawiamy sobie nimi bardzo wysokie oczekiwania i nie pozostawiamy sobie żadnego marginesu na potknięcie, gorszy moment, słabość, zmęczenie czy przestrzeń do nauki, refleksji, wyboru. Zamrażają nas w determinacji dojścia do idealnego poziomu, który nie istnieje.   Czytaj dalej „Gdy się uzdrowię to już nigdy….” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 6
„Gdy nauczę się tej metody, gdy zrobię ten kurs, to już nigdy nic złego mi się nie przydarzy.”

Jest w nas taka część, taka dziecięca część, która tęskni za idealnym światem, takim bez krzywdy, cierpienia, bez konfliktów, problemów, chorób i śmierci. To ta część, która się ich boi, bo nie miała modelowane jak się z nimi mierzyć. To ta część, która ma trudność w tym, że życie przejawia się nie tylko w przyjemny, ale też w nieprzyjemny sposób, bo ona nie ma zasobów, by sobie z tym radzić, ponieważ była pozostawiana sama sobie, gdy działo się coś trudnego. To ta część, której nikt nie nauczył jak znaleźć w sobie siłę, odwagę, determinację, by stawiać czoło przeciwnościom czy trudnościom. Nie ma więc narzędzi, umiejętności, wiedzy, doświadczenia, nie ma zbudowanej odporności i wiary w siebie, więc nie jest w stanie stawić się do rzeczywistego życia, które przejawia się nie tylko w jasnych, ale i ciemnych kolorach. Dlatego ucieka w iluzje świata bez trudności, dlatego czeka na to, aż taki świat się zamanifestuje i dlatego podatna jest na wszelkie propozycje typu „Jak zrobisz to, to już nigdy nie będziesz cierpieć”.  Czytaj dalej „Gdy nauczę się tej metody, gdy zrobię ten kurs, to już nigdy nic złego mi się nie przydarzy.” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 5
„Jak się uzdrowię to moje samopoczucie nie będzie zależało od żadnych czynników zewnętrznych.”

Częściowo jest to prawda, bo jak to mówią mądrzy ludzie – nie mamy wpływu na to, co się wydarza, ale mamy wpływ na to jak na to zareagujemy. Jest w tym podejściu dojrzałość i sprawczość. Ja tu jednak nie o tym. Ja tu o tym, gdy używamy takiego podejścia przeciwko sobie odbierając sobie prawo do dobrostanu. Chodzi mi tutaj o sytuacje, okoliczności czy sprawy, które choć nas bardzo uwierają, to uważamy, że powinniśmy dojść do takiego poziomu uzdrowienia, by nam nie przeszkadzały. Czytaj dalej „Jak się uzdrowię to moje samopoczucie nie będzie zależało od żadnych czynników zewnętrznych.” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 4
„Dystans od rodziców – wolno mi czy nie wolno?”

Jeśli masz tak, że czujesz, że potrzebujesz przestrzeni dla siebie na swój proces i w kółko zastanawiasz się, analizujesz, rozkminiasz czy w związku z tym wolno Tobie zdystansować się od rodziców, to już samo to rozkminianie jest symptomem wskazującym na to, że tkwisz w uwikłaniu z nimi, symptomem tego, że w relacji z nimi nie jesteś dorosłym, autonomicznym człowiekiem. Czytaj dalej „Dystans od rodziców – wolno mi czy nie wolno?” →

Czytaj dalej „Gdybym tylko wiedziała czy ta osoba jest… toksykiem/narcystą/psychopatą.” →

Czytaj dalej „Czemu ja nie mogę po prostu zaakceptować rodziców?! Co ze mną nie tak?” →

Czytaj dalej „Gdy się porządnie uzdrowię to stworzę wreszcie relacje z moją rodziną, o których zawsze marzyłam/em” →

Wiemy, że dzieciństwo ma ogromny wpływ na późniejsze życie dorosłe i jego jakość. To czego doświadczamy i to czego nie doświadczamy w dzieciństwie wpisuje się w naszą podświadomość niczym swego rodzaju system operacyjny czy matryca. Ale dlaczego tak się dzieje? Dlatego, ponieważ podświadomość, czyli nasze ciało uczy się na zasadzie POWTÓRZEŃ, by następnie móc odtwarzać to, czego się nauczyło. Jest to bardzo praktyczne, ponieważ dzięki temu nie musimy codziennie od nowa uczyć się tego samego. Na przykład ucząc się pisać, ucząc się używać różnych przedmiotów, ucząc się jazdy na rowerze czy ucząc się pływania powtarzamy pewne ruchy tak długo, aż ciało się w nich „wyrobi”, dzięki czemu nie musimy uczyć się danej czynności za każdym razem, gdy chcemy ją później zastosować. Nauczyliśmy się i mamy to na całe życie. Super, co za oszczędność czasu i energii! Czytaj dalej Wewnętrzny sojusznik →

Czasem potrzebujemy doświadczyć skrajności, by odkryć co jest takie nasze-nasze.
Czasem potrzebujemy doświadczyć, że nam czegoś brak, by to wykreować.
Czasem potrzebujemy doświadczyć ograniczenia, przymusu, by zdać sobie sprawę, że to jednak my decydujemy.

Ostatnie kilka, a nawet więcej tygodni to była niezła jazda dla mnie. Czułam się jak ci sportowcy na torze przeszkód przeskakujący z jednego słupka na drugi, uchylający się przed nadjeżdżającym pionowym walcem, łapiący linę w ostatniej chwili, wskakujący na wysoką platformę i przerzucający ciężar ciała do przodu, żeby nie spaść w dół. To było morze spraw do ogarnięcia i załatwienia. Spraw wymagających czasu, a do tego każda z innego obszaru. Jakby taka kumulacja na koniec roku. Ogarnęłaś już prawie to? To jeszcze masz to. A i jeszcze to. Czytaj dalej Relacja z czasem. →

Jakiś czas temu przyśnił mi się bardzo symboliczny sen, w którym wchodziłam po coraz bardziej chwiejącej się drabinie i gdy byłam już prawie przy jej końcu, zdałam sobie sprawę, że z niej mam jeszcze przejść na wiszącą w powietrzu metalową platformę, która znajdowała się w pewnej odległości od drabiny. Wysokość od ziemi była znaczna, a zarówno drabina jak i platforma niestabilne. W tym momencie tak jakby ocknęłam się i pojawiła się myśl „Ale co ja tu właściwie robię..? Jak ja się tu znalazłam…?”. Wtedy usłyszałam głos mojego taty dobiegający z dołu. Ach… no tak… To był jego pomysł. Stał tam w towarzystwie kilku mężczyzn i niby trzymając drabinę jedną ręką, niby nie, to oddawał się rozmowie z nimi, to patrzył w górę i ze zniecierpliwieniem wołał do mnie „No dalej, idź tam!”. Gdy zorientował się, że nie mam zamiaru kontynuować zdenerwował się i zaczął wołać „Co Ty wyprawiasz!!!?” oraz „Co ona wyprawia???”, które kierował do tych mężczyzn. W jego mniemaniu popełniałam wielki błąd. Ja czułam jednak zupełnie inaczej i jego słowa oraz nacisk, który z nimi płynął nie działały na mnie. Jak gdyby nigdy nic, spokojnie zeszłam z drabiny i poszłam w swoją stronę. Czytaj dalej Po mojemu, po Twojemu. →