Czytaj dalej Radość →

Wiesz co uważam za jedną z najgorszych rzeczy, która nam się przydarzyła w dzieciństwie? To, że zabijano w nas pogodę ducha, to że to, co było w nas najbardziej żywe, entuzjastyczne, rozświergotane, śmiejące się w głos, pełne wesołości było stopniowo, powszechnie, bo i w domu, szkole, kościele, metodycznie i konsekwentnie urabiane, tonowane, tłamszone, zawstydzane, by zrobić z nas ułożonego człowieka, który jest opanowany, rozsądny i nie śmieje się jak głupi do sera. Problem w tym, że tracąc coraz bardziej kontakt z tym wewnętrznym entuzjazmem, z tą tryskającą wewnętrzną radością stajemy się cieniem człowieka i mamy coraz bardziej poczucie, że życie wydarza się obok nas. Z czasem nic tak naprawdę nie cieszy, nic na dłuższą metę nie raduje tak prawdziwie, pojawia się dojmująca ponurość i tęsknota za tym, że kiedyś było inaczej, że kiedyś człowiek umiał się cieszyć z „byle czego”. A teraz, mimo, że nas stać, mimo, że spełniamy swoje marzenia czy zachcianki, mimo, że coś osiągamy, co dla nas ważne, możemy mieć poczucie, że i tak nas to nie cieszy, albo że nie umiemy się tym cieszyć. Czytaj dalej Ku czemu idziesz? →

Kochani, od kilku tygodni chodzę prawie codziennie po lesie, przy którym mieszkamy i sprzątam. Syfu co nie miara. Butelki po wódce, małe, duże i malusie, puszki po piwie, słoiki, butelki plastikowe wszelkich wielkości i formatów, folie, worki po nawozach, pogubione ciuchy, kawałki styropianu, kable, porozbijane szkło, no jest tego mnóstwo. Wracam do domu prawie za każdym razem z kilkoma workami. Momentami łapie mnie wkurw, innym razem czuję smutek, rozczarowanie, a jeszcze innym zadowolenie, satysfakcję, gdy ładnie wysprzątam w danym miejscu. Czytaj dalej Balans →

Kochani, jest noc, a ja siedzę sobie przy mojej solnej lampie i czytam komentarze na youtubie pod ostatnim nagraniem o regresie. Zatrzymały mnie te wpisy… Siedzę i wczuwam się w ich energię… Patrzę na zegar… jest 22:33… Szukam słów, by określić to, co do mnie przychodzi… Znowu patrzę na zegar… jest 22:55… Ciepło… ciepło i miękkość… To jest to, co w nich czuję… Mimo, że mówią o trudnym czasie, to emanuje z nich delikatność i bliskość… Jakbyśmy siedzieli przy ognisku i dzielili się tym, co w nas… szczerze, bez ściemy, bez udawania… I choć każdemu z osobna jest w jakimś stopniu trudno, to przez to „a u mnie jest tak” albo przez krótkie „dziękuję, tego mi było potrzeba” albo po prostu przez emotkę serduszka, każda z tych osób mówi – ja też tu jestem. I pojawia sie kolejny komentarz i kolejny, a każdy z nich mówi to samo – ja też, ja też tu jestem. Przechodzimy przez to razem. Nie jesteś sama. Nie jesteś sam. Poczuj to… ❤️ Czytaj dalej Regres –> rozbieg →

Relacja ze sobą to nie zadanie od do. To nie jest tak, że pójdziemy na terapię, przejdziemy swój proces i będziemy mieć tzw. „spokój” na resztę życia. Relację ze sobą mamy na całe życie i w czasie tego życia nie stoimy w miejscu, a ono się wydarza i przynosi przeróżne sytuacje. To trochę tak jak z zębami. Nie wystarczy ich wyleczyć, jeśli mamy chore, trzeba je codziennie myć i sprawdzać co się z nimi dzieje, bo nie mamy żadnej pewności, że już nigdy więcej żaden nie zachoruje. Podobnie w relacji ze sobą potrzebujemy czegoś co zapewni nam higienę emocjonalną – sposób, podejście, które możemy zastosować, kiedy przychodzi taka potrzeba. Czytaj dalej Relacja ze sobą. →

Czytaj dalej Czas zadumy… →

Siedzę właśnie i odpisuję na jedną z wiadomości, którą otrzymałam po ostatnich warsztatach w Widawie. Siedzę i płaczę ze wzruszenia… Jest w nas tyle dobra, tyle miłości, tyle chęci bliskości i dzielenia się z drugim człowiekiem. Jesteśmy wewnętrznie tak piękni, tak przeróżni, tak wiele mamy do wniesienia, po prostu będąc sobą i gdy okoliczności nas nie zamykają, lecz wspierają otwarcie na zewnątrz, emanujemy tak niesamowitą energią! To wewnętrzne światło, ten wewnętrzny blask, który musieliśmy schować, przebija się wtedy, nabiera mocy i uruchamia światło w innych. Ma się wówczas wrażenie jakby dział się cud, magia jakaś. Ach! Tak bardzo mnie to wzrusza! Czytaj dalej Lekarstwo dla tego świata. →

Czytaj dalej Spotkanie w prawdzie. →

Wow, Kochani, ale miłości popłynęło! (patrz tutaj: post na Facebooku) Jakie to jest cudne, gdy się jej nie wstrzymuje Przeczytałam dopiero część komentarzy i mam takiego banana na twarzy, że hej! Ale my jesteśmy cudni!!! Odpiszę na Wasze cieplusie słowa, ale najpierw podzielę się tym, co przyszło, bo moja spontaniczność ciągnie mnie za spódnicę i skacze i mówi „no pisz, no pisz”

 

Czytaj dalej Odnaleziona tożsamość. →

Co mnie najbardziej cieszy w mojej pracy? Gdy w osobie, której towarzyszę, czy to w sesjach czy na warsztatach, udrażnia się ŻYCIE! Kocham, po prostu KOCHAM, gdy to się dzieje! To tak, jakby całe ciało wypełniało się tlenem, tam gdzie go wcześniej baaaaardzo długo nie było. Oczy robią się radosne, człowiek się prostuje, bierze głęboki oddech, a na ustach maluje się szeroki szczery uśmiech 😊 Boże jak to czuć! Jak to się udziela! Dla mnie to moment celebracji i mega radości, bo oto kolejna istota wyzwoliła się i zwróciła sobie połączenie ze swoją życiodajną energią. Czytaj dalej Przepływ ŻYCIA →