To jest niesamowite jak im większa bliskość w relacji, tym większe synchronie 
Dokładnie wczoraj wieczorem, gdy wyprzytulałam dzieci przed spaniem (a tulą się duuuuuużo mocniej niż kiedykolwiek) miałam taką samą myśl jak ta, o której pisze Grzegorz poniżej. Złapałam się na tym, że tyle jest miłości, ciepła w naszym domu, a nasze dzieci dużo częściej nam mówią, że nas kochają. Piszę o tym i podaję tu post Grzegorza, by pokazać, że wszystko jest możliwe, że atmosfera w domu może się zmienić, że prawdziwa miłość może zagościć tam, gdzie jej nie było.

Bo u nas nie było. Tej prawdziwej miłości, tego prawdziwego zrozumienia nie było. Oddalaliśmy się od siebie coraz bardziej, a w tym wszystkim były małe bezbronne dzieci… Kłótnie, wrzaski, trzaski rozbijanych talerzy… Wielokrotnie padałam wtedy na kolana i zawodziłam „Ja już nie dam rady… Boże ja już nie dam rady…” Byłam wykończona… Wszystko czego próbowałam nie pomagało, wręcz było coraz gorzej. Nie wierzyłam, że coś się może zmienić… nie między nami. Miałam wrażenie, że odbijałam się od ściany. Czułam jakby cały ciężar był na moich barkach. Im bardziej Grzegorz był dla mnie nieczuły, obojętny, zimny, tym bardziej ja to odreagowywałam na dzieciach… i tym większe poczucie winy mnie dopadało. Nienawidziłam siebie i nienawidziłam jego.

W pewnym momencie dotarło do mnie, że nie tylko nie chcę go jako męża, lecz, że nie chcę go jako ojca dla moich dzieci. Zaczęło do mnie docierać, że robił krzywdę nie tylko mnie, jako żonie, ale również dzieciom jako ojciec. Ja tego wcześniej nie widziałam. Do tej pory postrzegałam tylko siebie jako tego złego rodzica. Nie widziałam tego jak bardzo zawodził emocjonalnie nie tylko mnie, ale i dzieci.
Pamiętam, jak któregoś razu, zrezygnowana powiedziałam do Grzegorza coś w rodzaju – „Nie chcesz robić nic z naszym małżeństwem, to nie, nie musimy być razem, ale pamiętaj, że zawsze będziesz ich tatą. Pytanie jaką chcesz mieć z nimi relację.” Pamiętam jego wyraz twarzy, jakby mówił „O co ci chodzi kobieto?”

Mam wrażenie jakby to było lata świetlne temu, jakby to było w innym życiu… Przez ten czas OBOJE przeszliśmy tysiące wewnętrznych mil… KAŻDY z nas musiał się w końcu spotkać z bólem, który był wyparty, a którego doświadczyliśmy zanim w ogóle się poznaliśmy. KAŻDY z nas wziął odpowiedzialność za relację ze swoim wewnętrznym dzieckiem. I stopniowo, kroczek po kroczku, nasza wspólna relacja zaczęła przechodzić metamorfozę. Ale to nie koniec. Bo, to ma ciąg dalszy…

Przez to, że my się zmieniliśmy, każdy z nas z osobna, nie tylko nasza wspólna relacja uległa dramatycznej zmianie, lecz zmieniliśmy się również my jako rodzice. Bo im więcej miłości, zrozumienia, czułości mamy dla samych siebie, tym automatycznie okazujemy to dzieciom. Im więcej mamy w sobie zgody na siebie, takiego/taką jakim/jaką jesteśmy, tym bardziej zgadzamy się na nasze dzieci i ich unikatową wrodzoną naturę. Im więcej szacunku mamy wobec siebie samych tym bardziej szanujemy nasze dzieci, ich jestestwo, autonomię, tym łatwiej nam określać swoje granice z szacunkiem, bez zastraszania, zawstydzania czy manipulowania. I dzieci to czują, ich ciała to czują. A kiedy dzieci czują się bezpieczne, kochane, przyjmowane takie jakie są, to chcą tworzyć z nami wspólnotę.

I jeszcze jedno. Nie zdawałam sobie sprawy, jak ważne jest dla kobiety jako matki to, że jej mąż ją widzi, czuje, gdy może się na nim oprzeć. Moje macierzyństwo mogło wreszcie się we mnie rozgościć, bo Grzegorz jest mężczyzną, który je zasila swoją miłością, a ja jego miłość mogę teraz przyjąć.
To tak jak Słońce… Bez niego nic na Ziemi nie rośnie. Matka Ziemia nie rodzi, gdy jego nie ma, gdy jej nie grzeje, gdy jej nie oświetla z czułością.

Kochani… To o czym Grzegorz pisze poniżej to świadectwo tego co się dzieje w rodzinie, gdy i ona i on wezmą odpowiedzialność za swoją przeszłość, gdy pozwolą jej wybrzmieć, gdy ją opłaczą, gdy zwrócą sobie części siebie w niej zamrożone czy pogubione.

Jeśli my mogliśmy, Wy też możecie. Szczęśliwe rodziny są możliwe. Nie idealne, nie poprawne, ale żywe, prawdziwe i szczęśliwe. Życzę Wam tego z całego serca <3

Jakiś rok temu z kawałkiem, kolejna spirala życia zaczęła mnie stopniowo, pomalutku zabierać w odkrywanie wewnętrznego krajobrazu, którego wcześniej zupełnie nie znałam. Na początku myślałam, że to tylko chwilowe, że budzi się po prostu pewnego rodzaju kreatywność, wraca wrażliwość, ale teraz widzę, że ten proces postępuje znacznie głębiej i inicjuje mnie w… Żeńskość. Ale nie w to coś, co pod przebraniem żeńskości jest w istocie dalej patriarchatem lub jego jakąś formą, lecz w tą pierwotną, prawdziwie żeńską, starożytną, bez początku i końca, bez formy, pulsującą czystym życiem i treścią, tą która bije z samego źródła Stworzenia.

Jestem prowadzona od miejsca do miejsca, w sobie i na zewnątrz, od jednej ucieleśniającej ją kobiety do drugiej, od wspomnień indywidualnych do rodowych, kolektywnych i z powrotem do moich własnych, od zwierząt mocy do starych drzew, od mitów i legend do faktów z historii i z powrotem…
Ta podróż jest niesamowicie fascynująca, jakbym czytała zakazane przez stulecia zwoje. Konfrontuje mnie z kolejnymi iluzjami i kopiowanymi bezrefleksyjnie z pokolenia na pokolenie znaczeniami, które we mnie wsiąknęły, a którym teraz się przyglądam, kwestionuję, badam. No i oczywiście dotykam zapomnianych, bolesnych miejsc, które bardzo dawno żadnego dotyku i uwagi nie doświadczyły.

Proces trwa i trwa, bo po drodze napotykam fatamorganę po fatamorganie, w swoim własnym wewnętrznym krajobrazie i w zewnętrznym. Znaczenia, interpretacje, które wchłonęłam pod wpływem odciętej od żeńskości “kultury”, padają jedno po drugim, wywołując mniejsze czy większe “What the fuck? Jak ja mogłam tego wcześniej nie widzieć?”. Proces trwa, bo wymaga ode mnie głębokiego wczuwania się, by rozróżnić tzw. szczere złoto od podróbki, trójwymiarowy żywy oryginał od płaskiej, zwodniczej iluzji. Jedno emanuje Jej energią, drugie na Niej żeruje udając, że Nią jest. Jedno jest prawdziwym Jej przejawem, drugie przejawem przebranego w nią patriarchatu.

Wygląd, wizerunek, stylizacje, słowa, czy nawet czyny, nie mają tu większego znaczenia. Coś może wyglądać jak Żeńskość w czystej postaci a nią nie być i odwrotnie. Czasem przecieram oczy ze zdumienia, gdy odkrywam, że coś co sprawiało wrażenie tej prawdziwej Żeńskości jest zaledwie jej atrapą, a coś co z góry zakładałam, że jest nie-Żeńskością, jest jej prawdziwym, szczerym przejawem. Dzieje się to zarówno we mnie jak i na zewnątrz.
Odkrywam gdzie sama się “przebierałam” i “przebieram”, gdzie Ją urabiam w coś łatwiejszego do strawienia dla siebie i dla innych, gdzie wstydzę się Jej i jej pierwotności, jej czystej postaci. Odkrywam jak mało Ją znam, jak mało mi Jej pokazano, jak bardzo Ją w sobie skurczyłam, jak stanęłam po “ich” stronie przeciwko Niej, jak bardzo przez lata dopasowywałam Ją do panującej “kultury”.
Odkrywam na co się nabierałam, jakie jej okrojone wersje kupowałam, co uznawałam za jej przejaw, bo tak mi ją serwowano czy nadal się serwuje. I to nie tylko w tzw. powszechnej kulturze. Również w tzw. “rozwoju” jest używana, bezczeszczona, nazywana czymś czym nie jest. Jak to mówi Sera Beak – patriarchat dziś nosi sukienkę bogini.

I tu nie chodzi o osądzanie, ani siebie, ani innych, tu nie chodzi o szukanie winnych. Jesteśmy w tym wszyscy, i kobiety i mężczyźni, od stuleci. Myśmy po prostu zapomnieli, ulegliśmy wiekom propagandy, indoktrynacji, postępującemu odzieleniu od Niej w nas samych i na zewnątrz.
Tu chodzi o zatrzymanie się, by zacząć Ją rozpoznawać, by stopniowo rozróżniać czym jest, a czym nie jest, by mogła się rozgościć w ciele i popłynąć szerokim strumieniem. Kompasem w tym jest CZUCIE, bo ją się czuje.

To jak przestawienie się z wyuczonych, wyrobionych kolein i pójście boso ścieżką nigdy wcześniej nie przemierzaną. Wtedy Ona ma szansę stać się widoczną dla oczu i serca.
Ja w takich momentach czuję Jej obecność, tak prawdziwie, namacalnie. Czasem to trwa kilka sekund, czasem dłuższą chwilę, czasem przelewa się przeze mnie na kartki papieru albo na płótno, czasem jest spojrzeniem jakim patrzę na drugą osobę. Czasem jest obok, a czasem za mną, czasem we mnie, patrzy moimi oczami, czuje moim sercem, doświadcza moim ciałem. Czasem milczy przeze mnie i słucha, a czasem mówi przeze mnie coś, czego ja bym w życiu ze strachu nie powiedziała. CZASem… Ona jest tam, gdzie się zatrzymujemy, gdy przestajemy pędzić, gdy dajemy sobie czas…
Jednego razu, w trakcie procesowania kolejnej warstwy poczucia oddzielenia od mojej prawdziwej Natury, wpadłam w jej ramiona i aż oddechu nie mogłam złapać. Szlochałam, całe moje ciało szlochało i trzęsło się z ulgi, bo poczułam tak wielkie Jej chcenie mnie takiej, dokładnie takiej jaką jestem. Ona wręcz mnie taką stworzyła. Nie ma NIC co Ona we mnie odrzuca, nie ma NIC co Ona w ogóle odrzuca. Na wszystko robi w sobie miejsce.

Ona jest moją Przewodniczką, ale nie decyduje za mnie, pozostawia WYBÓR. I nic za mnie nie robi. To ja robię krok za krokiem. Uczy mnie samodzielności i jednocześnie zawsze mogę w nią opaść, gdy się zachwieję. W chwilach, gdy boli, ona “zatrzymuje czas” i jest ze mną tak długo jak trzeba. Gdy proszę o pomoc podaje rękę, ale nie pomaga tam, gdzie wie, że poradzę sobie sama. O nie, nie pozwoli na to, by odebrać mi moją własną siłę i sprawczość. Ciągle mi przypomina, że wszystko mam już w sobie, w takiej unikatowej kombinacji jaka jest potrzebna dla mnie i dla świata, mam sobie tylko przypomnieć i w tym stanąć i z tego żyć. Do tego jest nieziemsko cierpliwa… Boże, jaka Ona jest cierpliwa… Kompletnie nie interesuje ją w jakim czasie ten proces się dokona, lecz jak głęboko i prawdziwie. Ja, wychowana w kulturze wyścigów i osiągnięć, przyzwyczajona do kalendarzy, budzików i deadline’ów popędzam siebie i tracę momentami cierpliwość… ale uczę się od Niej, by dawać sobie czas, by pozwolić sobie dojrzewać, w swoim i tylko swoim tempie.
Czasem musi coś “poprzez znaki” powtórzyć kilkakrotnie, bo im niedowierzam albo przeoczam. Trafiam wtedy w ślepe uliczki, robię puste przebiegi, a ona pyta “czego się z tego nauczyłaś?” i przysyła mi kolejne większe i mniejsze znaki, jak tą świeczkę, którą ostatnio dostałam w prezencie od kobiety, której towarzyszę w jej procesie. Aż tak dosłownie musiała, by dotarło… DRUKOWANYMI LITERAMI.

Mam w sobie ducha pioniera. To nie pierwszy raz, gdy idę w Nieznane. Jednak ta podróż jest inna od poprzednich. Czuję jak idą w nią, ramię w ramię, moja Dusza i moja ludzka, cielesna część, razem. Zapisków z tej podróży i obrazów zbiera się coraz więcej. Czy ujrzą kiedyś światło dzienne? Nie wiem. Póki co, proszę Was o cierpliwość… ❤️