MRZONKI-MROŻONKI – odcinek 9, ostatni
Ku refleksji.

Za nami osiem odcinków mrzonek-mrożonek. Dzisiejszym, dziewiątym, kończymy ich cykl. Zapraszam nim do podsumowania-refleksji. Jeśli nie czytałaś/eś poprzednich części to zachęcam do poczytania i sprawdzenia z czym Ciebie kontaktują, na co wskazują. A jeśli znasz poprzednie części, to popatrz sobie jeszcze raz na ich tytuły, które przypominam poniżej: Czytaj dalej Mrzonki-mrożonki. Ku refleksji… →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 8
„Gdy się uzdrowię, to już nigdy nie będę nikogo potrzebować.”

W tym zdaniu jest ukryty dramat, na który składa się jednocześnie krzywda jak i mechanizm obronny chroniący przed nią. W tym zdaniu ukrywa się nadzieja, że wreszcie nie trzeba będzie znowu doświadczać odrzucenia, wykluczenia, zdrady, wykorzystania, nadużycia, braku odpowiedzialności i empatii z drugiej strony, braku miłości…  Poprzez to zdanie skarży się małe zawiedzione i rozczarowane dziecko, które przestało ufać, że kiedykolwiek zostanie potraktowane tak, jak tego potrzebuje. Poprzez to zdanie wybrzmiewa małe dzielne dziecko-bohater „poradzę sobie sam!”, „nikogo nie potrzebuję!”. Ileż tu musi być krzywdy… Ileż tu musi być tęsknoty za tym, co nie przychodzi, która potwornie boli… Czytaj dalej „Gdy się uzdrowię, to już nigdy nie będę nikogo potrzebować.” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 7
„Gdy się uzdrowię to już nigdy….”
– nie będę mieć dołów
– nic mnie nie będzie ruszało
– nie trafię już na tzw. toksyczne osoby
– nie zachowam się jak dziecko
– nie popełnię błędu

Dlaczego to są mrzonki-mrożonki? Bo są niemożliwe do zrealizowania i zamrażają nas w ogromnej presji wobec samych siebie. Stawiamy sobie nimi bardzo wysokie oczekiwania i nie pozostawiamy sobie żadnego marginesu na potknięcie, gorszy moment, słabość, zmęczenie czy przestrzeń do nauki, refleksji, wyboru. Zamrażają nas w determinacji dojścia do idealnego poziomu, który nie istnieje.   Czytaj dalej „Gdy się uzdrowię to już nigdy….” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 6
„Gdy nauczę się tej metody, gdy zrobię ten kurs, to już nigdy nic złego mi się nie przydarzy.”

Jest w nas taka część, taka dziecięca część, która tęskni za idealnym światem, takim bez krzywdy, cierpienia, bez konfliktów, problemów, chorób i śmierci. To ta część, która się ich boi, bo nie miała modelowane jak się z nimi mierzyć. To ta część, która ma trudność w tym, że życie przejawia się nie tylko w przyjemny, ale też w nieprzyjemny sposób, bo ona nie ma zasobów, by sobie z tym radzić, ponieważ była pozostawiana sama sobie, gdy działo się coś trudnego. To ta część, której nikt nie nauczył jak znaleźć w sobie siłę, odwagę, determinację, by stawiać czoło przeciwnościom czy trudnościom. Nie ma więc narzędzi, umiejętności, wiedzy, doświadczenia, nie ma zbudowanej odporności i wiary w siebie, więc nie jest w stanie stawić się do rzeczywistego życia, które przejawia się nie tylko w jasnych, ale i ciemnych kolorach. Dlatego ucieka w iluzje świata bez trudności, dlatego czeka na to, aż taki świat się zamanifestuje i dlatego podatna jest na wszelkie propozycje typu „Jak zrobisz to, to już nigdy nie będziesz cierpieć”.  Czytaj dalej „Gdy nauczę się tej metody, gdy zrobię ten kurs, to już nigdy nic złego mi się nie przydarzy.” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 5
„Jak się uzdrowię to moje samopoczucie nie będzie zależało od żadnych czynników zewnętrznych.”

Częściowo jest to prawda, bo jak to mówią mądrzy ludzie – nie mamy wpływu na to, co się wydarza, ale mamy wpływ na to jak na to zareagujemy. Jest w tym podejściu dojrzałość i sprawczość. Ja tu jednak nie o tym. Ja tu o tym, gdy używamy takiego podejścia przeciwko sobie odbierając sobie prawo do dobrostanu. Chodzi mi tutaj o sytuacje, okoliczności czy sprawy, które choć nas bardzo uwierają, to uważamy, że powinniśmy dojść do takiego poziomu uzdrowienia, by nam nie przeszkadzały. Czytaj dalej „Jak się uzdrowię to moje samopoczucie nie będzie zależało od żadnych czynników zewnętrznych.” →

MRZONKA-MROŻONKA – odcinek 4
„Dystans od rodziców – wolno mi czy nie wolno?”

Jeśli masz tak, że czujesz, że potrzebujesz przestrzeni dla siebie na swój proces i w kółko zastanawiasz się, analizujesz, rozkminiasz czy w związku z tym wolno Tobie zdystansować się od rodziców, to już samo to rozkminianie jest symptomem wskazującym na to, że tkwisz w uwikłaniu z nimi, symptomem tego, że w relacji z nimi nie jesteś dorosłym, autonomicznym człowiekiem. Czytaj dalej „Dystans od rodziców – wolno mi czy nie wolno?” →

Czytaj dalej „Gdybym tylko wiedziała czy ta osoba jest… toksykiem/narcystą/psychopatą.” →

Czytaj dalej „Czemu ja nie mogę po prostu zaakceptować rodziców?! Co ze mną nie tak?” →

Czytaj dalej „Gdy się porządnie uzdrowię to stworzę wreszcie relacje z moją rodziną, o których zawsze marzyłam/em” →

Wiemy, że dzieciństwo ma ogromny wpływ na późniejsze życie dorosłe i jego jakość. To czego doświadczamy i to czego nie doświadczamy w dzieciństwie wpisuje się w naszą podświadomość niczym swego rodzaju system operacyjny czy matryca. Ale dlaczego tak się dzieje? Dlatego, ponieważ podświadomość, czyli nasze ciało uczy się na zasadzie POWTÓRZEŃ, by następnie móc odtwarzać to, czego się nauczyło. Jest to bardzo praktyczne, ponieważ dzięki temu nie musimy codziennie od nowa uczyć się tego samego. Na przykład ucząc się pisać, ucząc się używać różnych przedmiotów, ucząc się jazdy na rowerze czy ucząc się pływania powtarzamy pewne ruchy tak długo, aż ciało się w nich „wyrobi”, dzięki czemu nie musimy uczyć się danej czynności za każdym razem, gdy chcemy ją później zastosować. Nauczyliśmy się i mamy to na całe życie. Super, co za oszczędność czasu i energii! Czytaj dalej Wewnętrzny sojusznik →